Dark day after dark night

                 Yargısız infazdan çok sıkıldım ben artık. Uyarmadani dinlemeden, karşındakinin tepkisini göremeden art arda kelimelerin sıralanmasından yoruldum. Artık iyi çocuk olmak istemiyorum. Bana hiç faydası olmadı açık söyleyeyim. Ne arkadaş çevremde ne ailemde . Söylenen sözler karşısında artık cevap  vermek, kendimi savunmak yerine susuyorum. Bütün içimdeki cümleler paragraflar hep boyutları büyüyor, çığa dönüşüyor. Nedeni ise bazıları için ağzımdan çıkan hiçbir kelimenin öneminin olmaması. Ben ne istiyorum, nasıl kendimi gelşitireceğim, ne olacağım, yaratmak istediğim özellikler nelerdir? Ben bu sorularımın dikkate alınmasını istiyorum  benim için birşey yaratılmasını değil. Mümkün olduğunca erken kendi yaşantımı kurmalıyım kendime ait bir dünya belkide bu psikopatça olabilir ama bu raddeye geldim artık. Getirdiler beni. Öyle ki şu anda benim hakkımda çok şey bilmelerini istemiyorum, çünkü bunun onlar için önemsiz olduğunu düşünüyorum. Hep merak içinde olsun veya ben onun/onların kuzu gibi olduklarını biliyim. Sadistleşiyorum giderek. Canavarlaşıyorum. Ergen modlarına giriyorum, aslında yaratmak istemediğim bir benlik oluşuyor içimde. Harp yerine döndüm. Sinirlerimi, duygularımı kontrol edemiyorum. Bilemiyorum..